• آلبرکامو در مقدمه کتاب همو می گوید: با اینکه اکنون غم فردایم نیست، ازآنچه رنگ تعلق پذیرد آزادم، و چون هر چه دارم بی جستجو حاصل شده است ، قدرت تملک و نگهداری آن را ندارم، این اقدام نه از سر اسراف بلکه بر اثر خست است، دارایی بسیار دشمن آزادی است و من  در مورد آزادی خست می ورزم. بهرورزی مردم راحت طلب برای من ملال آور است. گویی حافظ شیرین سخن از زبان او گفته است : غلام همت آنم که زیر چرخ کبود          ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

• آلبرکامو ( کتاب فلسفه پوچی) : روزی گفتم شوق زندگی مولود نومیدی است. اکنون می فهمم که در آن روز نمی فهمیدم که این سخن تا چه اندازه درست است، الان می بینم که شوق ، یعنی زندگی با همه خوبی ها و بدی ها. میتوان از اصول اخلاقی معینی پیروی کرد و بکوشش، معایب خود را رفع کرد، اما این تلاش ما را از زندگی صادقانه باز می دارد، وقتی آدمیزاد پرشوری اصولی را به خود تحمیل می کند، در حقیقت به خویشتن ظلم روا می دارد. من وقتی در خود می نگرم می بینم که انسان ظلم متحرک است.

• آلبرکامو ( کتاب فلسفه پوچی) : استندل فریاد می زند : ( روح من آتش است، اگر شعله ور نگردد در عذابی الیم خواهم بود. کسانی که باو میمانند ، باید به هنگام اشتعال بیافرینند. )

• آلبرکامو ( کتاب فلسفه پوچی) : تجربه معلول شکست ها است برای کسب اندکی عقل و اطلاع باید ضرر بزرگی را متحمل کرد.

• ( کتاب فلسفه پوچی) : اگر تظاهر به خوشبختی خطا است، با تشریح گرفتاری ها و ناراحتی ها ، مردم را متاثر ساختن بمراتب گناه بزرگتری محسوب می شود.

• آلبرکامو ( کتاب فلسفه پوچی): حال راستین من همین است ولی دریغ که من همیشه دیر بدین نکته پی می برم.

• آلبرکامو ( کتاب فلسفه پوچی) : در زندگی فقیرانه ، نوعی تنهایی وجود دارد، اما همین تنهایی ارزش هر چیز را بدان باز می گرداند. در حدی از ثروت، آسمان و شب های پر ستاره هم ثروت خداداد جلوه می کنند، اما در پائین نردبام غنا، آسمان همه معنای خود را باز می یابد. در اینجا آسمان موهبتی است گرانسنگ. شبهای تابستان برای من جهان سحرآمیزی بود که در آن ستاره می سوخت.

• پائولو کوئیلو ( کتاب کیمیاگر( : یک شب بدون آتش  بدون ماه، در حال خوردن یک ظرف خرما، ساربان به جوان سانتیاگو گفت : زنده هستم، وقتی دارم می خورم، به چیزی جز خوردن نمی اندیشم. اگر در حرکت باشم، فقط راه می روم. اگر ناچار شوم بجنگم، آن روز نیز مانند هر روز دیگری، برای مردن خوب است. چون نه در گذشته زندگی می کنم و نه در آینده. تنها اکنون را دارم، و اکنون است که برایم جالب است. اگر بتوانی همواره در اکنون بمانی، انسان شادی خواهی بود. آن وقت می فهمی که در صحرا زندگی هست، که آسمان ستاره دارد، و جنگجویان می جنگند، چون این بخشی از نوع بشر است. زندگی یک جشن است، جشنی عظیم، چون همواره در همان لحظه ای است که در آن می زیم، و فقط در همان لحظه.

• پائولو کوئیلو ( کتاب کیمیاگر( :جوان (سانتیاگو) به خورشید پاسخ داد : تو فرزانه ای، چون همه چیز را از دور می بینی. اما عشق را نمی شناسی. اگر در خلقت روز ششمی نبود، انسانی نبود، و مس همواره مس می ماند و سرب همواره سرب می ماند. هر یک افسانه شخصی خود را داشتند، درست است، اما روزی این افسانه شخصی به انجام می رسید. پس لازم بود به چیز بهتری استحاله یابند و افسانه شخصی نوینی را آغاز کنند، تا روح جهان به راستی به چیز یگانه تبدیل شود.

• پائولو کوئیلو ( کتاب کیمیاگر) :جوان (سانتیاگو) گفت : کیمیاگری برای همین وجود دارد. برای آنکه هر انسانی گنجش رابجوید و آن را بیابد، و سپس بخواهد بهتر از آنی باشد که در زندگی پیشش بوده است. سرب وظیفه خود را به انجام خواهند رساند تا هنگامی که جهان دیگر به سرب نیازی نداشته باشد، سپس باید به طلا استحاله یابد.کیمیاگران این کار را انجام میدهند. نشان می دهند که وقتی می کوشیم از آن چه هستیم بهتر باشیم، همه چیز در پیرامون ما نیز بهتر خواهد شد.

• پائولو کوئیلو ( کتاب کیمیاگر) :جوان (سانتیاگو) اندیشید، (به راستی زندگی برای کسی که افسانه شخصی اش را می زید، سخاوتمند است )

• پائولو کوئیلو ( کتاب کیمیاگر) :کیمیاگر گفت : این اصلی است که همه چیز را به حرکت در می آورد. در کیمیاگری آن را روح جهان می نامند. وقتی از ژرفای قلبت چیزی را بخواهی، به روح جهان نزدیک تری، روح جهان همواره نیروی مثبتی است.همچنین گفت که این عطیه تنها در اختیار آدم ها نیست، همه موجودات روی زمین روحی دارند، چه سنگ، چه گیاه، حیوان، یا فقط یک اندیشه ساده. هر آنچه روی زمین یا زیر زمین است، همواره در حال دگرگونی است، چن زمین زنده است و روحی دارد. ما بخشی از این روح هستیم و به ندرت می دانیم که همواره به نفع ما عمل می کند.

 

       گرداوری: خانم مهوش مجد